Ik wil...rust kunnen brengen
Wanneer de meeste mensen diep in slaap zijn, wordt er nog hard gewerkt. Marleen Mullink, verzorgende Den Ooiman Dorpsweg, is één van deze harde werkers. “Doe mij de nachten maar. Ik ben echt een avond- en nachtmens.”
Begin jaren ’80 is Marleen begonnen met vakantiewerk bij Het Weerdje. “Ik stond op het punt te beginnen aan een opleiding in de gehandicaptenzorg, totdat zuster van der Pluym aangaf dat er een vacature was en dat ze dat wel wat voor mij vond. Ik heb gesolliciteerd, ik ben aangenomen en gebleven. Daarna ben ik begonnen aan mijn zorgopleiding.”
Drie jaar geleden heeft Marleen de overstap van somatiek naar PG gemaakt. “De liefde voor de oudere mens is er, wel moest ik even wennen aan de andere bewoners: mensen met dementie. Op somatiek kreeg ik antwoord en weerwoord. Nu ook. Alleen is het even aftasten. Wat vindt iemand prettig? En is link ook écht links en niet rechts? Zo was er een meneer die ’s nachts altijd uit bed kwam. Hij liep dan naar het aanrecht. Op een gegeven moment heb ik daar wat fruit op een schoteltje neergelegd. Dat vond hij zo lekker fris. In een mum van tijd was het fruit op en ging hij zo weer het bed in. Thuis heeft hij ook altijd veel fruit gegeten. Als je dat weet, kun je daar makkelijk op inspelen.”
Marleen heeft moeten wennen aan het brengen van rust. “Mensen voelen het feilloos aan wanneer ik gejaagd ben. Nachtelijke onrust is er veel. Normaal slapen bewoners ‘s nachts, maar niet iedereen doet dat. Dat maakt mijn werk soms heel hectisch, want in principe doe ik alles alleen. Ik kan wel altijd terugvallen op de zwerfwacht [red – een collega die flexibel bijspringt] en collega’s uit een ander team. Ook bij drukke nachten weet ik dat ik de rust moet bewaren. Alleen dat helpt.”
“Ik ben er trots op dat ik de stap naar PG heb kunnen maken”, zegt Marleen. En ze stopt haar ziel en zaligheid in haar werk. “Wat gaat er in de bewoners om? Je weet wel iets van kinderen, naasten of gewoon omdat je het zelf aftast. Een bewoonster heeft haar zoon op jonge leeftijd verloren. Dan kon ze plots zó verdrietig zijn. Dan gaf ze de foto van haar zoon een kus, deed zij een gebedje en hield ik haar handen vast. Vervolgens zong ik een slaapliedje. Dan was het goed. Dat verdriet delen wij met elkaar en daar vinden we elkaar dan in. Er is dan even écht contact. Dat voel je. Dat is me ontzettend dierbaar."
Op zoek naar een leuke en uitdagende baan als verzorgende op één van onze woonzorglocaties? Op onze website vind je de actuele vacatures. Je kan ook direct contact opnemen met onze recruiters via whats app, chat of werving@sensire.nl.
