Kim: ‘Ik blijf me ontwikkelen in mijn werk’

Ze straalt energie, ambitie en werkplezier uit. De 44-jarige Kim verdeelt haar aandacht over drie verpleeghuisteams in Zutphen en een in Gorssel. ‘Ik werk met mensen van alle leeftijden, van leerling-verpleegkundigen tot honderdjarigen. Als ik beleid schrijf, ben ik “overstijgend” bezig. Maar omdat ik de praktijk ken, weet ik ook wat implementeren en borgen is. Ik heb dus een all-round takenpakket en ontwikkel mezelf dagelijks, bijvoorbeeld op het gebied van coachen, leidinggeven, bedrijfsvoering. Mijn werk gaat inhoudelijk over zorg en kwaliteit. En vooral over mensen.’

Aansluiten op wat iemand écht belangrijk vindt

Kim vindt het misplaatst dat verpleeghuiszorg vaak een ondergeschoven kindje is ten opzichte van de ziekenhuiszorg. ‘Dan kent men de langdurige zorg niet goed genoeg. Het is mooi om een bijdrage te mogen leveren aan het laatste stukje van iemands leven, als het thuis niet meer gaat. Om goed te kijken naar wat iemand echt belangrijk vindt, om samen dát gesprek te voeren en daar als zorg zo goed mogelijk op aan te sluiten. Dat is eigen regie, leven zoals u wilt.’

Stapje terug

Ze vertelt dat gedrag en groepsdynamiek haar fascineren. En over hoe ze in sommige situaties soms meekijkt vanaf een afstandje. ‘Als een bewoner met dementie bijvoorbeeld agressief gedrag vertoont of met eten gooit, neem ik een stapje terug en inventariseer ik wat er gebeurt. Krijgt mevrouw misschien te veel prikkels, zitten er te veel mensen aan tafel? Vaak kom je op zo’n manier tot de juiste interventies. Dat is nodig want anders riskeer je dat medewerkers over hun eigen grenzen heen gaan. Ze zouden dan bijvoorbeeld kunnen gaan accepteren dat ze regelmatig een tik krijgen.’

Kim heeft naast drie psychogeriatrische afdelingen ook een somatische afdeling. ‘Maar het woord “somatiek” dekt de lading niet. Het is chronische, complexe somatische zorg. Vaak komt er dementie of psychiatrie bij. Net als “onbegrepen gedrag”, al houd ik niet van die term.’

Focus op welzijn

‘Als we iemands voorgeschiedenis goed kennen, kunnen betere kwaliteit van zorg bieden. We moeten iets minder met een medische bril op kijken en iets meer vanuit welzijn en welbevinden. Kwaliteit van leven gaat niet alleen over wassen en aankleden.’

Kim noemt een voorbeeld. ‘Als iemand met dementie altijd erg onrustig is bij het opstaan, kunnen we met de familie in gesprek gaan om te ontdekken wat de oorzaak is. Bij een meneer kwamen we er zo achter dat hij zijn hele leven gewend was aan de linkerkant uit bed te stappen. Sinds we het bed hebben verplaatst, wordt hij ’s morgens veel prettiger wakker. Door je focus te verleggen naar iemands welzijn kun je problemen voorkomen. Als hij zich beter vóelt, heeft hij ook minder klachten.’

Coaching on the job

Hoewel het haar glashelder is dat het een enorme uitdaging is om met steeds minder medewerkers dezelfde zorg aan steeds meer klanten te blijven bieden staan ‘tijd en geld’ bovenaan Kims verlanglijstje.

‘Dat is er niet, ik weet het. Maar toch. Ik zou graag meer investeren in deskundigheidsbevorderin van medewerkers, zodat ze hun werk goed kunnen blijven doen. Dan denk ik aan “coaching on the job”, leren in de praktijk. Ik denk dat de coördinerend verpleegkundige van een team dát meer moet gaan doen. Ik op mijn beurt zou haar meer willen coachen on the job.’

Stroomlijnen

Ook vanwege de fusie en diverse nog niet afgeronde harmonisatieprocessen overlegt Kim behoorlijk veel. ‘Tja, fuseren in coronatijd was achteraf onhandig,’ lacht ze. Ze schetst hoe de processen nog niet allemaal gelijk zijn en hoe medewerkers van oud-Sutfene de protocollen op een andere plek op intranet zoeken dan medewerkers van oud-Sensire. ‘Als we straks het Kennisplein hebben, is dat verleden tijd.’

Ze vindt het cruciaal elkaar te voeden met informatie. ‘Maar enige stroomlijning in de vele communicatiekanalen mag best.’

Zorgtechnologie: ook in het verpleeghuis

Op het gebied van technologie is Sensire een voorloper. ‘Vooral in de thuiszorg’, vindt Kim. ‘Als iemand vervolgens bij ons in een verpleeghuis komt wonen, is dat minder. Neem de medicijndispenser. Dat geeft iemand thuis een vorm van eigen regie. Op mijn afdelingen wordt medicatie echter weer gewoon rondgedeeld. De eigen regie wordt iemand dan weer ontnomen.’

Ze is van mening dat zorgtechnologie in het verpleeghuis net zo hard nodig is als in de wijk. ‘Ook om de zorg te ontlasten. Neem zorgrobot Tessa die iemand bijvoorbeeld kan helpen herinneren dat het tijd is iets te drinken. Meer zelfstandigheid voor de bewoner, minder werk voor de medewerker.’

Mantelzorg en noaberschap

Om de zorg vol te kunnen houden denkt Kim dat de naasten weer een actievere zorg moeten gaan spelen. ‘Wat kan iemand zelf, wat de naaste, wat moeten wij doen? Daar moeten we naar toe. Als iemand op bezoek komt bij zijn echtgenote of vader, kunnen wij best vragen of men even voor iedereen koffie wil inschenken. Dan kan de medewerker in die tijd iemand verzorgen. Eigenlijk wordt de naaste onderdeel van het zorgteam.

En als samenleving moeten we investeren in noaberschap, al is dat in een dorp als Gorssel veel gewoner dan in het stadse Zutphen.’

In balans

Ja, Kim is blij met haar baan en werkt zoals ze wil. ‘Zelfstandig, met voldoende eigen regie. De organisatie stelt me de juiste kaders en biedt me voldoende ruimte en dat doe ik voor mijn collega’s. Ik heb ook een goede werk-en-privébalans te pakken. Ik werk letterlijk wanneer ik wil. Regelmatig ’s avonds laat thuis, als me dat zo uitkomt.’

Ze vervolgt: ‘Wat ik een minstens zo belangrijke balans vind, is die tussen taakgericht en mensgericht werken. We moeten ervoor zorgen dat het menselijke voldoende aandacht krijgt. De nabijheid en waardering die een bewoner wenst, wil een medewerker ook.’