Keurig netjes ziet het eruit in het appartement van mevrouw Piek-Harder. Behalve de huishoudelijke hulp hanteert ook de 86-jarige zelf nog geregeld de stofdoek. ‘Dat ben ik zo gewend. Ik kom uit een groot gezin en ging al jong werken in de textiel, in Neede. Als je dan thuis kwam, had je ook nog je taken. Dat was toen zo.’ Met al haar ijver en doorzettingsvermogen verloor ze een tijdje na het overlijden van haar man toch haar dagritme: het viel haar letterlijk moeilijk om ’s morgens aan de dag te beginnen. MIJNbeeldzorg bood uitkomst.
‘De dokter zei dat rouwverwerking ook een paar jaar later nog kan opspelen. Ik had gewoon nergens geen zin meer in, echt niet. Sindsdien gebruik ik medicijnen,’ zegt mevrouw Piek over de periode waarin ze een paar jaar geleden erg van slag raakte. Wijkverpleegkundige Mariël Bloemendal vult aan: ‘U lag veel in bed en durfde niet meer zelf te douchen. U was echt het ritme kwijt, het werd haast een depressie. U ging toen even naar een verpleeghuis ter observatie en het advies luidde dat u twee dagen per week naar de dagbesteding zou gaan. Maar wij van de thuiszorg dachten: en die andere dagen dan? Ook uw dochter was bang dat u een terugval zou krijgen, zij wilde ook graag weten of alles in orde was met u. Zodoende zijn we aan de Compaan (van MIJNbeeldzorg) begonnen. Sensire belt u regelmatig.’ Mevrouw Piek: ‘Ja, elke ochtend. En twee keer per week na het douchen.’
Moeilijk? Nee, mevrouw Piek was binnen anderhalve dag gewend aan de Compaan, een eenvoudige tablet met vijf knoppen. Ze had er geen enkele moeite mee. In haar geval is de beeldzorgfunctie het belangrijkst, andere klanten van Sensire bellen er ook mee of bekijken er foto’s op. Mevrouw vertelt dat de afspraak is dat ze ’s morgens op vaste tijdstippen wordt gebeld. ‘Het is ook gezellig, even een praatje. Het brengt je even op andere gedachten. Dat doet me goed. En als ik me niet goed voel, zeg ik het ook.’
’s Avonds na het douchen neemt mevrouw Piek de Compaan mee naar de huiskamer. Kopje koffie erbij, een koekje. ‘Om kwart voor negen bellen ze. Maar als er voetbal op tv is maak ik het niet te lang. Voetbal gaat voor!,’ lacht ze.
Mariël zegt dat de collega’s op afstand het signaleren als mevrouw Piek anders dan anders is. ‘Ze zien veel op beeld, meer dan je misschien zou denken. Pas geleden merkten ze dat mevrouw wat benauwder was dan gewoonlijk. Toen hebben ze haar geadviseerd een coronatest te doen – en dat was raak!’ Mevrouw Piek: ‘Ze hoorden het ook al aan mijn stem.’ Ook vertelt ze hoe ze pas geleden was gevallen in haar slaapkamer. ‘Ik was helemaal vergeten mijn alarmknop in te drukken. Maar ik had wel een blauw oog en een bult in mijn gezicht de volgende ochtend. Dat zien ze dan en daar vragen ze dan naar.’
Mariël: ‘Ook de belcontacten een uurtje na het douchen geven mevrouw een veiliger gevoel. Sommigen gaan ervan uit dat fysieke zorg veel meer ziet. Maar eigen regie is ook belangrijk om mee te wegen. En mocht de gezondheid van mevrouw op termijn achteruitgaan, dan kunnen we haar waarschijnlijk meer mogelijkheden van zorg op afstand aanleren. De basis kent ze dan alvast.’
Ik vind het ook een mooie middenweg voor wie nog geen - of niet langer - echte zorg nodig heeft, maar waar volledig “loslaten” ook eng is."
Toen Mariël (42) haar opleiding volgde was zorgtechnologie nog niet aan de orde. ‘Nee, ik had nooit gedacht dat het ooit zo’n rol zou spelen in mijn dagelijks werk. En dat ik het zó leuk zou vinden! De grotere zelfstandigheid van klanten die je ermee bereikt staat bij mij voorop, zeker in dit geval. Dat vind ik mooi om te zien. Plus dat we op deze manier meer mensen kunnen helpen. Ook bij bestaande klanten breng ik technologie en hulpmiddelen van MIJNSensire actief onder de aandacht, zo dring je hun afhankelijkheid van fysieke zorg terug. Ik vind het ook een mooie middenweg voor wie nog geen - of niet langer - echte zorg nodig heeft, maar waar volledig “loslaten” ook eng is.’
Ze vertelt dat corona beeldzorg en het gebruik van hulpmiddelen in de thuiszorg een flinke impuls heeft gegeven. ‘Het was een mooie manier om fysieke zorg terug te dringen.’ Ze weet nog hoe ze toen veel met klanten communiceerde vanuit huis, waar ook af en toe een van haar drie kinderen in beeld was. ‘Ik vond dat soms ongemakkelijk, maar klanten vonden het juist leuk.’
Toen mevrouw Piek met de Compaan begon, was niet op voorhand duidelijk dat ze er zo vlot aan zou wennen. Mariël: ‘Tevoren hadden we u beloofd: we nemen hem over drie maanden gewoon weer mee als het niet lukt. Wat zou u ervan vinden als u nú opeens zonder zat?’ Mevrouw Piek aarzelt geen seconde: ‘Dan zou ik me onzeker voelen. Nu voel ik me veilig, ik voel me goed. Hij helpt me de dag door te komen en heeft een meerwaarde in mijn leven.’
Mariël concludeert met een brede glimlach: ‘Dat is hét bewijs dat we de juiste vorm van zorg bij u hebben ingezet. Ik ben enorm trots dat u er destijds op uw 84e nog mee hebt leren omgaan!’ Mevrouw Piek glundert wat verlegen.
Op de foto: De heer Westenend en wijkverpleegkundige Wouter Kok met de Compaan van MIJNSensire