Inez Hegeman werkt als verpleegkundige op het Grotenhuis in Twello. De bewoners leiden - ondanks wat beperkingen - een relatief zelfstandig leven. Ze hebben een eigen appartement met eigen voorzieningen met zorgprofessionals in de nabijheid. De uitdaging is groot, Inez kiest ervoor om naar de kansen te kijken die er liggen voor haarzelf en voor de collega’s.
“Ik heb ervaring opgedaan op verschillende plekken in de zorg voordat ik begon aan de opleiding tot verpleegkundige. Ik heb gewerkt op de spoedpost samen met huisartsen, als medisch secretaresse en ook als zorgassistent in het ziekenhuis. Deze ervaring, in combinatie met de ervaring die ik in de wijk, bij revalidatie en binnen wonen met zorg op heb gedaan tijdens de opleiding zijn tot op de dag van vandaag enorm waardevol”, zo begint Inez over haar werkervaring. “Ik heb door alles wat ik in mijn rugzak heb zitten een brede blik en kan net buiten de gebaande paden naar oplossingen en mogelijkheden kijken. En collega’s voorzien van handige tips rondom de zorg en het organiseren van ons werk.”
“Op het Grotenhuis wonen bewoners met zorg, maar zonder behandeling. Als verpleegkundige heb ik dus contact met verschillende zorgprofessionals, zoals de huisartsen en andere specialisten. Dat vraagt om veel schakelen en steeds met elkaar bekijken of de zorg nog passend is, of dat er wat anders nodig is. Dat anders is niet altijd alleen maar meer of andere zorg door een professional. Dat kan ook betekenen dat ik in gesprek ga met de familie van de betreffende bewoner, om te kijken wat zij kunnen doen.”
De uitdaging naar de toekomst zit Inez eigenlijk wel positief tegemoet. “Dat heeft zeker ook te maken met hoe ik in het leven sta. Ik heb geleerd uitdagingen om te zetten in kansen. Om nu en straks zorg te kunnen blijven leveren moeten we kritisch zijn op wat wij wel en niet doen. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik zie en ervaar dat als kans. Als verpleegkundige merk ik echt een verschuiving van taken in de positieve zin van het woord. Ik ga mee op huisbezoek, krijg de mogelijkheid om te kijken naar de inzet van zorg op een dusdanige manier, dat het leuk blijft voor iedereen. Dus én voor de collega’s én voor de bewoners. Met behulp van familie en naasten.”
“Met alleen een andere blik op mijn eigen werk zijn we er niet als team. De verschuiving die ik ervaar, heeft ook effect op het takenpakket van de verzorgenden en helpenden. Iedereen wordt steeds meer ingezet op werkzaamheden die horen en passen bij zijn of haar competenties en vaardigheden. Dat is voor iedereen fijn”, besluit Inez haar verhaal.