In een eerdere blog heb ik al kort gesproken over kwaliteit van leven. Hierover schreef ik dat kwaliteit van leven voor ieder mens anders is en dat gedachten hierover kunnen veranderen in het ziekteproces. Grenzen worden verlegd of er staat een bijzondere gebeurtenis op de planning. Hierbij staan ook vragen centraal zoals: wat is de zin van het leven?, wat is voor mij belangrijk?, waar leef ik voor? en wat wil ik nog bereiken? Voor de één gemakkelijk om te beantwoorden, maar voor sommigen ook lastig.

Een tijd geleden heb ik meegemaakt dat mijn gedachten over kwaliteit en zin van het leven anders waren in vergelijking met de gedachten van een patiënt. De patiënt en haar partner gingen vol voor palliatieve behandelingen om zoveel mogelijk tijd samen te hebben. Alle opties werden aangenomen om zoveel mogelijk extra tijd te krijgen. Extra tijd voor hen samen en voor hun gezin met jonge kinderen. Helaas vorderde de ziekte in sneltreinvaart en werd de behandeling (tijdelijk) uitgesteld. Enorm moeilijk te bevatten voor de patiënt en naasten. Hun doel was behandelen en niets anders. Vanaf de zijlijn zag ik de achteruitgang en gunde ik de patiënt en haar familie een mooie laatste tijd samen. Niet in een ziekenhuis, maar bijvoorbeeld thuis of een hospice. Alle tijd voor elkaar en afscheid nemen. Deze gedachten hadden zij niet en dat was voor mij schakelen. Ik moest mij inleven in andere gedachten en daar naar handelen. Ik zag bij meer collega’s en disciplines deze worsteling. Het is dan belangrijk om hier samen over te praten zodat de neuzen dezelfde kant op staan. Anders krijg je onbegrip en verschillende manieren van benaderen/handelen wat zorgt voor ontevredenheid. Dat is het laatste wat je wil.

Uiteindelijk kon de behandeling wel starten met als resultaat dat klachten verminderden en daardoor meer kwaliteit van leven. Uiteindelijk heeft het geleid tot een aantal weken extra tijd. Het is de vraag of ze deze tijd ook had gehad als de behandeling niet was gestart. Eigenlijk moet je daar ook niet over nadenken. Er was sprake van extra tijd, ook al is extra tijd altijd tekort. Afscheid nemen komt altijd te vroeg..

Het was voor mij lastig om de knop om te zetten en mee te gaan in de gedachtegang en behandelwens van de patiënt en partner. Op zulke momenten moet mee gaan in de wens van de ander en daar naar handelen. Achteraf is alles goed verlopen en moet ik ook eerlijk bekennen dat het anders is verlopen als ik zelf had gedacht. Een goede leer die ik mee ga nemen!