Zo lang mogelijk een mooi leven geven

Wonen met zorg of de wijk

“Ik werkte in een woon-zorglocatie en merkte dat ik het op een gegeven moment geestelijk best zwaar vond. Eigenlijk wilde ik helemaal de wijk niet in. Ik dacht namelijk dat het vreselijk zou zijn om alleen op pad te zijn de hele dag”, zo begint Marleen. “Maar op een mooie zomeravond ben ik toch een dienst in de wijk gaan werken, om te proberen. En eigenlijk was ik meteen verkocht. Het praatje kunnen maken met de mensen over alledaagse dingen, ze ondersteunen in hun eigen omgeving, zodat ze daar zo lang mogelijk kunnen blijven wonen, dat geeft mij voldoening. Vanaf dat moment ben het werken op de Martinushof en het werken in de wijk gaan combineren.”

“En terwijl Marleen daar werkte, kwam ik in beeld”, vult Dineke aan. “Ik was thuis voor de kinderen en Marleen vroeg of ik, als zij aan het werk was, als vrijwilliger voor de bewoners wilde koken tijdens haar dienst”, vertelt Dineke. Uiteindelijk is dat uitgemond in een baan als zorgassistent. “Al snel bleek dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik had weliswaar verouderde diploma’s, maar ADL-handelingen waren mij niet vreemd en voor ik het wist had ik zowel het diploma tot Helpende behaald als ook het aanvullende Plus-certificaat.” 

Marleen over Dineke

“Ik zie aan alles dat Dineke helemaal op haar plek zit intramuraal. Ze kent de weg, de mensen, de bewoners, het hele reilen en zeilen. Dat stukje vastigheid, dat past helemaal bij haar. Echt als een vis in het water. Maar ook de doelgroep - bewoners met dementie - dat is op haar lijf geschreven. Ze is echt het vertrouwde middelpunt voor de bewoners en ook voor collega’s. Ze weet een onrustige situatie om te buigen naar een rust. Dat is écht haar kwaliteit.”

Dineke over Marleen

“Daar waar ik van vastigheid hou, is Marleen veel meer van de onvoorspelbaarheid. Veel afwisseling in de zorg die ze verleent, dat praatje maken over wat er in de wereld speelt, onverwachte situaties tijdens een bereikbare dienst. Maar ook de vrijheid van het “buiten” zijn. En niet weten wat je achter de achterdeur aan gaat treffen en het dan maar moeten doen. Dat is echt typisch Marleen.”

De gemene deler

“Uiteindelijk maakt het niet uit of je iemand met een gebroken heup weer helpt om een stukje vrijheid terug te krijgen of de bewoners van de Martinushof ziet genieten van een advocaatje met slagroom op de zaterdagavond. Het draait uiteindelijk allemaal om een bijdrage leveren aan zo lang mogelijk een mooi leven”, besluiten Marleen en Dineke eensgezind.